her sabah hüzünle karışık bir umut var içimde

[karakan]

Her sabah hüzünle karısık bir umut var icimde.

Belki sana kavusacagım zamana bir gün daha yaklasıyorum, bugün degilse yarın... Kimbilir belkide yalnızca kendimi avutuyorum. Gittiginden beri hep yalnızlık siirlerine takılıyor gözüm. Bir basıma degilim sensizlikten yalnızım.

sevdiğini kaybetmek, en cok nasıl koyar insanı bir ben bilirim. Gitmelerin gidenlerin arkalarında bıraktığı caresizlikleri, en koyu özlemleri... Senin gidisin bir ates gibi cöktü yüregime.
Hic bir yagmur yetmedi icimdeki hasret atesini küllendirmeyi. Hic bir sevgi yetmedi senin özlemini gidermeyi.
Ben her sabah ,seni görmeyecegim artık bile bile, beraber gezdigimiz yollarda yürüdüm, senin sevdiğin sarkıları söyledim yalnızca.
Ve gelmeyiginin her aksamında aslında dogdugunu hic anlamadıgım günesle beraber ben de battım bir kez daha...

Geceleri hep uyudum, uyudum; gün boyu cekdigim hasreti rüyalarımda biraz olsun giderebilemk için.
Her seye iyi gelen yaraları iyilestiren zaman hic bu kadar acıtmamıstı yüregimi.

Bin bir umutla sarıldıgım sabahlar artık hic dogmaz oldu. Benim günümde gecemde karanlık simdi.
Ne ay oluyor gecelerimi ne sana benzettigim yıldızlar parlıyor. Elimde kaldı umutlarım.

Sensizlik öyle kötü bir yara oldu ki artık., icimde öyle büyük bir bosluk actın ki..

icimde hep bombos paramparca kalacak. Büsbütün cam kırıklarıyla kaplı kalbim.

Ne zaman seni düsünsem, seni hatırlatacak en ufak bir sey görsem o kırıklarla dolu yeri batmaya baslıyor yüregime.

Artık sabahları yalnızca hüzünle uyanıyorum. Hic bir sey beklemiyorum günden.

ve ümitsizce,alısmaya çalısıyorum yokluğuna