ayrılık saati geldi

[karakan]

İşte ayrılık saati geldi . Bir akşam üzeri gittin , bir daha gelmemek üzere .. Ellerimi aldın , dudaklarına götürdün . Hala sızlıyor gözyaşlarının değdiği yerler . Oysa hiç istemiyordum gitmeni , hep benimle kalacağına öylesine inanmıştım ki ! Geçici ayrılıklarına ne kadar uzun olsa da katlanıyordum . Çünkü ; yine sana kavuşmak ümidi vardı içimde . Şimdi öğle sonları bir gece yarısının zifir karanlığına gömülecek . Koridorlar boşuna bekleyecek ayak sesini . Daha düne kadar '' yaşamak '' diyordum , '' senin için yaşamak ..'' Nasıl inanıyordum sana bilemezsin . Beni yaşama gücünün en yüksek noktasına çıkarmıştın . Yalansız bir sevgiydi verdiğin . Öyle güzeldi ki ! Beni durmadan sevmeni istiyordum . Belki yine seveceksin , daha çok seveceksin . Fakat ben çıkardığın noktanın çok uzağındayım şimdi . Boşluğa bırakılmış bir cisim gibi sıfıra doğru yaklaşıyorum . Yere çarpıp parçalandığım anda ; anlayacaksın verdiğin acının dayanılmazlığını . Araladığın , varlıkla yokluk arasındaki o perdeden muhteşem bir son seyredeceksin . Yaşamasız ve ölümsüz bir son olacak bu !

Gitme diyemedim sana , demiyeceğim de .. Beni sevmek hakkını tanıdığım ilk kadına '' gitme '' diyemem , anlıyor musun ? Çünkü kalacağına inanıyordum , dedim ya sana inanıyordum . Ayrılığı gerektiren sebeplerin tartışması yapılmaz bence . Sevmek istemektir . İstemekse kalmaktır bir bakıma . Sevsen isterdin beni , istesen kalırdın , hiç gitmezdin .. Her çaresizliğe karşı durabilirdim seninle , her şeye meydan okuyabilirdim . Sevgin gücümdü , sevgimin acın olduğu kadar .. Seninle paylaşmak vardı kederleri , hazları bölüşmek vardı . Seninle yaşamak vardı kıyasıya .. Hepsi bir anda yok oldu görüyor musun ? Kestiğin yerden kan akmayacak mı sandın ? Beni yapayalnız koyup gittiğin yer bir kan denizi şimdi ..
'' Senden '' diyordum . '' Seninle '' diyordum . '' Senin için '' diyordum . Şimdi sensizim . Seninle olmamın haksızlığını öğrettin bana . Artık senin için yazamam bile .
Bana kendi idam hükmümü imzalattığın kalemi kırıyorum

[hanifece]

Avuçlarımda Bir Sevda Cesedi

bir zamanlar
bakır çalığı akşamlarda
hüzne dönerdi yelkovan
tutuştururken ateşi
demlerdi uykusuzluğu gözlerim
yudum yudum içtiğim yalnızlığımda
bilirdim ki tek hasretim, yanında olamadığım
bilirdim...
uzaklarda bir yerlerdedir dokunamadığım

yitik umutlarla
dudaklarım hasrete gem vurduğunda aklıma düşerdin
yürekte bir kıvılcım olurdu gülüşlerin
dinlerdim ağlayışlarını düşlerin

sen şarap rengi şafakların
sarhoş gün doğumunun yorgunluğunda
umutların soğukluğunda dururdun.
ne zaman dokunacak olsam,
buğulu camlar ardında hep kaybolurdun

sen, sıcak bir yok oluşun içinde
asalı sevdayı ölümün duvarına
yokluğunda çoğalttım sesini
oysa yüreğinin soğuğu alıp gitti seni
dalgaların en büyüğü

hani gittin ya
o lavlara dönen yokluğunda
anılara sıkılan bir yumrukla
senden yana ne varsa yüreğimde yaktım
ateşi sana
külleri bana bıraktım

avuçlarımda bir sevda cesedi...