kurumuş insan yanım

[karakan]

KURUMUŞ İNSAN YANIM...

Kurumuş insan yanım fısıltıyla öğütlüyor; “Karmaşık gibi görünen yaşamın sadece basit kuralları.Değişene karşı değişkenliğimiz. Her kalıbın içinde kendimizi görme isteğimiz. İnsan ,yaralı bir ruhtan daha akışkandır.Dişlerini bileyen ve dahi kendini kanatan…”

Kendimle konuşma ayinlerim ağıtlarla bölünüyor. Oysa uzaktan sesinle bile dokunamıyorsun.Küçük bir daldan daha kırılgan bir ruhla karşıma çıkıyorsun her seferinde, daha keskin ve parlaksın.Hangi yüce kelimeleri kullanmak gerekir şimdi bir düşünsene, yalnız çıplaklık mı utandırıyor süslü kelimelerimi.

Bir düşte olduğumu itiraf etmiştim, gök korkunç titremelerle gürlüyordu, yağmur palyaço damlalarıyla gülüyordu. Ağlamayı bir köşede bırakmış ve bıraktığım yerde unutmuştum. Önümdeki kalabalığın ardı sıra ve bilinçsizce yürüyordum, yaşamsal bir sıraya dizilmiş bir sürü insan büyük bir meydanın ortasında toplanmış tüm dilsizlikleriyle fısıldıyorlardı hep bir ağızdan kim olduğunu. İşaret parmaklarını kullanarak gösterdikleri zavallı bir bedendi.

Kirlenmiş elbiselerinin içinde vücudunun açıkta kalan yerlerini elleriyle kapatmaya çalışan ve o huzursuz kalabalıktan ölesiye korkmuş küçük bir kızın,yüzüne doğru esen rüzgarla dolan gözleriydi. Kalabalık üzerine doğru geldikçe korkuların katlanıyordu besbelli.Titremelerin artıyor, rüzgar sarsıntılarının sahibiyim dermişçesine daha da bir giriyordu içine. Elini kaldırıp beni gösterdiğinde fısıltıların düğmesi yüreğime ilikleniyordu.İniltilerle ağlamaya başladığında anlamıştım bu düşte daha fazla tutunamayacağımı…

Kurumuş insan yanım fısıltıyla öğütlüyor; “Konuş ve ikna et kendini yalnızlığının basitliğine. Sözlerinin dokusu teninden. Dokun ona, dokun kendin gibi kalmışlığına ve övgüyle bahset karamsarlığın korkutucu yanlarından, öykünün en güzel yerini hep yarım bıraktığından, aşkın bile küçük dilini yutabiliyor olmasından.”

Dudaklarının değdiği her yerde acı tomurcukları kümeleniyor, sanki küçük evreninden sessizce kaçmış gözleri kamaşan bir yıldız gibisin. Dokunuşun başladığı her yerde işte böyle titriyorsun yanıp sönerken ve böyle zamanlarda bırakıyorsun kendini yüreğinin göğünden.
Yalnızsın… ve farkındasın…

Ama umut bu değil, zarif bakışlarında bu anlam tatlanmasın sakın.
Dönüşünü beklediğin duyarlılıklar zamanın içinde hızla eriyor. Kas katı kesilmiş insanların arasında aşkı nerede arayacaksın? Kuralların kendi sakinliğine bırakılmış teninde daha ne kadar dolaşacaksın?
Çekingenliğe bırakılmış sevişmeler sokağında tüm kanalizasyon boruları tıkanmış. Bir lavabonun içine düşüncesizce bırakılan saç öbekleri gibi ve kurnazca suyun içinde süzülen, ve sonra birikmişliğinden yapılı kaslarıyla tüm yaşam yollarını bir anda tıkayan.

Böyle mi ödüllendireceksin kendini.
Böyle mi öldüreceksin…

Seni düşünebilmenin sızıntılı yolları bunlar. Bazen bir gecenin içinden bazen de gündüzün görünür eklemlerinden aşka çıkan yer altı kelimeleri. Senin varlığınla taçlandırılmış bir iklimin en üşünülesi yeri ; ve tapınağı hiç olamamış ruhsal inanışlar gibi. Yelkensiz ve rüzgarsız da ulaşabilirsin bu kıyıya , kendi yarattığın sahte dalgaların boyunu görmezden gelirsen eğer.

Kurumuş insan yanım fısıltıyla öğütlüyor; “Değersiz bir ihtimal de olsa o kıyıdaki sessiz bekleyişlerimin hepsini affet

[hanifece]

çok duygusaldı .teşekkürlerimizle